WAT IS GESPREKSSTOF?
‘Anne ik hoor en zie al jaren allerlei waanzinnig toffe kunstwerken van je voorbij komen en ik zie dat je daar samen met andere mensen aan werkt … wat doen jullie?’
In 2015 ben ik gestart met het project ‘gespreksstof’. Een lang gekoesterde wens raakte daarmee in vervulling, om naast mijn lopende kunstprojecten een project te starten wat een ode aan de textielkunst wordt, een project ‘wat niet verkocht wordt’ en wat ik samen met andere mensen in co-creatie kan realiseren.
Aldus ben ik in 2015 begonnen met het project. Ik heb een aantal muzen uitgenodigd in mijn atelier, en met deze muzen ben ik sinds die tijd aan het werk.
‘Een muze? Wat is dat?’
‘Een muze is voor mij een inspiratiebron, een persoon die iets in mij raakt en die me verwonderd, fascineert … en eigenlijk fascineren mensen mij überhaupt … dus het maken van keuzes was best moeilijk, haha. Verder staan ook mijn ouders en mijn zoon nog op de nominatie om vastgelegd te worden in het atelier’
De uitverkoren 26 muzen kwamen per toerbeurt naar het atelier in Empel voor een ‘gespreksstof-sessie’. De muze werd uitgenodigd om met mij in gesprek te gaan. Dit werden hele openhartige gesprekken, over emoties, gevoelens en behoeften, face to face, staande en met een camera er bovenop.
Mensen spreken met hun lichaam soms nog meer dan met hun woorden. De lichaamstaal die in de intense gesprekken tot uiting kwam werd vastgelegd op foto. Dat gaf prachtige resultaten. Anne bleek een meesteres in het subtiel doorgronden van haar muze. Stagiair Lennard Blokker bleek de ultieme fotograaf, semi-aanwezig alsof er nooit een camera bij was en haarscherp in zijn beelden. Lennard fotografeerde alle muzen, en uit zo’n fotoshoot volgden circa 400 a 500 afbeeldingen per muze. De expressie die het meest aansprak en het meest passend was bij het moment en bij hoe ik de muze ervaren heb, heb ik samen met stagiaire Dagmar Eijlers sterk vergroot en is omgezet in een patroontekening.
Sinds die tijd wordt er gewerkt aan meerdere ‘gespreksstof’- projecten. En af en toe exposeren we de textiele kunstwerken en werken we tijdens de exposities op locatie door. Het is genieten om samen te werken aan deze langdradige werken. Het is heel inspirerend om hier mee bezig te zijn, en het is voor mij ook ontspannend omdat er geen druk op zit, geen planning. Heerlijk om mee bezig te zijn naast alle strakke planningen met lopende opdrachten voor opdrachtgevers.
‘Het zijn enorme grote projecten, zowel qua formaat als qua tijd, echt monnikenwerk!’
Een monnikenwerk? Ja. Op dit moment wordt in het atelier gewerkt aan een aantal projecten die je allemaal kunt betitelen als monnikenwerk. Op donderdagen wordt er met een groep vrijwilligers gewerkt aan deze projecten, steekje voor steekje, knoopje voor knoopje, reepje voor reepje, met aandacht, focus en liefde. De liefde waarmee de werken tot stand komen is duidelijk voelbaar.
‘Je noemde dat het project een ode is aan de textielkunst. Worden alle werken gemaakt van textiel?’
Het is mijn intentie om de liefde voor het ambacht van de textiele werkvormen, technieken en materialen uit te dragen en door te geven met dit project. En dat lukt! Er zitten soms mensen aan tafel die voorheen niet of nauwelijks iets van textiel of borduren wisten. Het is echt gaaf om het ambacht ook aan de jongere generatie door te geven. Mijn stagiaires gaan soms zelfs thuis aan een projectje beginnen omdat ze de rust en focus voelen die het werken met textiel ze brengt.
‘Waar komt die voorliefde voor textiel vandaan?’
Voordat ik de studie Monumentale kunst deed volgde ik diverse mode opleidingen, op MBO en Kunst Academie. De voorliefde voor textiel was er al, met een moeder die van origine coupeuse was en een vader die woningstoffeerder en meubelmaker was, lijkt het een DNA structuur te zijn. Mijn voorliefde voor textiel is er altijd geweest. Textiel komt wereldwijd en in alle culturen voor, waar er ambachtelijk en technisch heel verschillend mee omgegaan wordt. Daar ga ik echt van jubelen.
‘En die vrijwillige artisans, waar komen die vandaan?’
Mijn moeder Anny is de opper-artisan … die is er elke week. En vaak komen mensen op een dag aanwaaien om niet meer weg te gaan, en wekelijks terug te komen, of om te komen op dagen dat ze vrij zijn van werk. Tijdens het realisatie proces worden mooie gesprekken gevoerd, zelfs hechte vriendschappen worden gesmeed. Liefdeservaringen en rouwprocessen worden gedeeld. Een einde en een nieuw begin, net als iedere draad die verweven werd. Stilte. Lachsalvo’s. Heerlijke lunches. Inspiratie.
‘En heb jij hier tijd voor?’
Op de donderdagen werken we aan het project. Daarnaast werk ik natuurlijk aan mijn ontwerpen, projecten en textielkunstwerken die ik realiseer voor opdrachtgevers in binnen- en buitenland.
‘Hoe lang gaat dit nog duren?’
Ik heb geen idee. Het project loopt nog wel een poosje door. Er zijn nog flink wat werken onderhanden en te gaan. Het is voor mij zelf ook ontspannend omdat er totaal geen druk op ligt. De kunstwerken zijn voor niemand, er is geen deadline, het is 100% vrij en autonoom werk. ‘Gespreksstof’ zal mij en mijn team aan vrijwillige artisans voorlopig nog wel bezig houden. De kunstwerken worden uiteindelijk natuurlijk ook nog eens allemaal samen geëxposeerd. Maar hoe en waar en wat … ‘Eerst maar eens genieten van dit proces van het samen maken … en het ontstaan laten ontstaan’. Vertrouw het proces. We werken door zolang we zin hebben en het kunnen. Het is geen ‘moetje’. We werken met liefde en plezier.
